W kraine Amiszów

Był kolejny wyjazd do USA, do Nowego Jorku. Nie będę powtarzać opisów miejsc o których wcześniej pisałam, może trochę je rozszerzę, dodam nowe zdjęcia.

Ale dzisiaj nie o Nowym Jorku tylko o miejscu gdzie czas jakby zatrzymał się. To kraina Amiszów.

Amisze są chrześcijańską wspólnotą protestancką wywodzącą się ze Szwajcarii, konserwatywnym odłamem anabaptystów. Do Ameryki przybyli w XVIII wieku. Obecnie większe wspólnoty można spotkać głównie na rolniczych obszarach amerykańskich stanów Pensylwania, Ohio, Indiana, Iowa i Missouri oraz kilku innych. Także w  kanadyjskiej prowincji Ontario. Szacuje się, że w Ameryce Północnej cała ich społeczność liczy ok. 250 tysięcy wyznawców i rośnie. Przyczynia się do tego bardzo tradycyjny model rodziny – siedmioro i więcej dzieci.

Najstarsza wspólnota amiszów żyje w hrabstwie Lancaster, w Pensylwanii, gdzie ich społeczność sięga 20 tysięcy. To miejsce miałam okazję odwiedzić.


Amisze żyją w odizolowanych wspólnotach, których życie zorganizowane jest według nakazów niepisanego zbioru zasad regulującego sprawy dnia codziennego: od techniki, jakiej można używać, po kobiece fryzury i kolor materiałów na ubrania. Mężczyźni do czasu ślubu golą zarost twarzy, a żonaci zapuszczają długie brody. Nie korzystają z elektryczności /dotyczy tylko najbardziej ortodoksyjnych zborów/, samochodów, telewizji, fotografii i innych nowoczesnych wynalazków. Generalnie z wszystkiego, co uzależnia ich od otaczającego świata, jest wyznacznikiem statusu, promuje próżność i rywalizację wśród społeczeństwa - jak np. samochód. Prąd zasilający lodówki czy oświetlenie czerpią z generatorów. Amiszom bardzo przypadły do gustu panele słoneczne. No bo  energia płynie tu z nieba a nie jest dostarczana  przez  ludzi. Telefony czy komputery są zakazane chyba, że ich użycie wiąże się z nagłym przypadkiem czy prowadzonym biznesem. Praktycznie wszyscy zajmują się rolnictwem i rzemiosłami z nim związanymi.

Farma w Lancaster, która odwiedziłam, jest farmą pokazową, specjalnie dla potrzeb turystów. Jest tu dom mieszkalny, szkoła, kuźnia, także sklepik z wyrobami Amiszów. Jej wygląd specjalnie nie zaskakuje. W jakimś stopniu przypomina  nasze wiejskie domostwa sprzed lat. Może tylko pokazane stroje są bardziej staroświeckie. W sumie stwierdziłam, że w takim domu mogłabym zamieszkać - może nie na stałe, ale np. podczas wakacji, uciekając od zgiełku miasta.

 

Na farmie Amiszów nie było. Można jedynie było ich spotkać podróżując po okolicznych, bocznych drogach.