Kiedy czyjaś mowa
jest niewyraźna, nie możemy jej zrozumieć, albo nie możemy zrozumieć
jakiegoś problemu to często mówimy - chińszczyzna.
A to dlatego, że dla mieszkańca Zachodu język chiński, jego wymowa i pisownia, są czymś bardzo skomplikowanym.
To co określamy językiem chińskim jest naprawdę grupą języków o wspólnym, historycznym pochodzeniu. Są to jednak odrębne języki - dialekty. Za oficjalny uważa się się język oparty na dialekcie północno-chińskim, z okolic Pekinu. Ten dialekt nazywa się często mandaryńskim. Poszczególne dialekty bardzo różnią się między sobą i Chińczyk z północy nie zrozumie mieszkańca południa posługującego się dialektem kantońskim.
Cechą charakterystyczną języka chińskiego jest jego tonalność /istnieją 4 tony/, a właściwa wymowa i intonacja poszczególnych sylab stanowi o jego trudności. Błędna wymowa może doprowadzić do całkowitej zmiany treści wypowiedzi.
Należy odróżnić pojęcie języka mówionego i system zapisu.
To co integruje Chińczyków to pismo. Pozwala na swobodne komunikowanie się między sobą ludzi mówiących odmiennymi dialektami. Jednak coś takiego jak alfabet chiński nie istnieje. Istnieją znaki, litery, jednak pismo nie opiera się na alfabecie, gdyż chińskie znaki nie reprezentują dźwięków.
W językach europejskich poszczególne dźwięki zapisywane są w postaci liter, składając się na sylaby i wyrazy.
A chińskie znaki to najczęściej złożenia z 2,3 czy 5 znaków prostych, wpisanych w określonych pozycjach w stosunku do innych. Znak może oznaczać sylabę lub całe słowo. Znaki pisma chińskiego są ideogramami czyli umownymi znakami graficznymi wyrażającymi określoną treść bez użycia liter. Najprościej podzielić je na proste, złożone i fonetyczne.
A to dlatego, że dla mieszkańca Zachodu język chiński, jego wymowa i pisownia, są czymś bardzo skomplikowanym.
To co określamy językiem chińskim jest naprawdę grupą języków o wspólnym, historycznym pochodzeniu. Są to jednak odrębne języki - dialekty. Za oficjalny uważa się się język oparty na dialekcie północno-chińskim, z okolic Pekinu. Ten dialekt nazywa się często mandaryńskim. Poszczególne dialekty bardzo różnią się między sobą i Chińczyk z północy nie zrozumie mieszkańca południa posługującego się dialektem kantońskim.
Cechą charakterystyczną języka chińskiego jest jego tonalność /istnieją 4 tony/, a właściwa wymowa i intonacja poszczególnych sylab stanowi o jego trudności. Błędna wymowa może doprowadzić do całkowitej zmiany treści wypowiedzi.
Należy odróżnić pojęcie języka mówionego i system zapisu.
To co integruje Chińczyków to pismo. Pozwala na swobodne komunikowanie się między sobą ludzi mówiących odmiennymi dialektami. Jednak coś takiego jak alfabet chiński nie istnieje. Istnieją znaki, litery, jednak pismo nie opiera się na alfabecie, gdyż chińskie znaki nie reprezentują dźwięków.
W językach europejskich poszczególne dźwięki zapisywane są w postaci liter, składając się na sylaby i wyrazy.
A chińskie znaki to najczęściej złożenia z 2,3 czy 5 znaków prostych, wpisanych w określonych pozycjach w stosunku do innych. Znak może oznaczać sylabę lub całe słowo. Znaki pisma chińskiego są ideogramami czyli umownymi znakami graficznymi wyrażającymi określoną treść bez użycia liter. Najprościej podzielić je na proste, złożone i fonetyczne.